آموزش نحو عربی (نمونه‌های قرآنی و روایی)

آموزش نحو عربی به مثابة ماده­ای اساسی در تعلیم علوم دینی و ادبی در ایران پیشینه‌ای بسیار طولانی دارد؛ چنان که رسم دیرینۀ حوزه‌های علوم اسلامی آن بوده است که آموزش قواعد عربی را سرآغاز تعلیم و تعلّم قرار دهند تا از این رهگذر، شوق آموختن را در نوآموزان برانگیزند و ضمن آشنا ساختن آنان با پیچ و خم‌های قواعد صرف و نحو، در عمل، منطق زبان عربی و علوم دینی را اندک اندک به آنان بیاموزند؛ هرچند در بسیاری از موارد عملاً متون درسی و نمونه‌های مورد استفاده در آنها از پاره‌ای مکتوبات کهن و البتّه فخیم و نمونه‌های کلیشه‌ای و بعضاً نادر و کم کاربرد فراتر نرفته و سطح دانسته‌های پیشین متعلّمان در آنها لحاظ نشده است.

این روش، سالیان متمادی استمرار داشت تا آنکه در دهه‌های واپسین کوشش‌های ارجمندی در عرصۀ متنوّع و روز آمد کردن متون درسی در حوزه‌ها و مراکز آموزشی جدید صورت پذیرفت که در عمل به تسهیل فراگیری عربیّت انجامید؛ به ویژه در رشته‌های دانشگاهی که کم و بیش متناسب با نیازهای علمی و اجتماعی تازه به وجود آمده‌اند و دانشجویان شاغل به تحصیل در آنها ناگزیر باید هم با میراث نحوی آشنا باشند و هم قواعد دستوری را در پرتو مثال‌های متعدّد بشناسند؛ دقیقاً آنچه ما نیز در کتاب حاضر به آن چشم دوخته ایم و سعی کرده‌ایم مباحث نحوی را در آن، عمدتاً با نمونه‌های قرآنی و روایی ارائه کنیم.