پژوهش در علوم انسانی به منظور شناخت برنامه ریزی و ضبط و هدایت پدیده های انسانی در راستای سعادت واقعی بشر ضرورتی انکار پذیر است و استفاده از عقل و آموزه های وحیانی در کنار داده های تجربی و در نظر گرفتن واقیت های عینی فرهنگ و ارزش های اصیل جوامع شرط اساسی پویایی واقع نمایی و کارایی این گونه پژوهش ها در هر جامعه است
پژوهش کارآمد در جامعه ایران در گرو شناخت واقعیت های جامع از یک سو و اسلام به عنوان متقن ترین آموزه های وحیانی و اساسی ترین مولفه فرهنگ ایرانی از سوی دیگر است از این رو آگاهی دقیق و عمیق از معارف اسلامی و بهره گیری از آن در پژوهش بازنگری و بومی سازی مبانی و مسایل علوم انسانی از جایگاه ویژه ای برخوردار است